Í Alsír í Norður-Afríku voru íbúarnir miklir ræningjar og stunduðu hernám og sjórán. Árið 1627 fóru 12 skip frá Alsír til Evrópu í venjulega ránsferð og þá fóru fjögur skip til Íslands. Fyrsta skipið fór til Grindavíkur og rændu þeir fullt af fólki og tveimur kaupskipum. Síðan sigldu þeir að Seilunni á Álftanesi og ætluðu að ræna þremur skipum sem voru þar. Sá sem réð yfir Bessastöðum, Holgeir Rosenkrantz, var tilbúinn og lét hlaða virki við ströndina og setti þar byssur. Þegar ræningjarnir sáu þetta sneru þeir strax við en voru of seinir og skipið þeirra strandaði í fjörunni. Þá settu þeir allan varninginn og fólkið yfir í eitt af skipunum sem þeir höfðu rænt og sigldu til Alsírs.
Næstu tvö skip fóru til Austfjarða, nánar tiltekið Lón. Þar rændu þeir og rupluðu bæði fólki og dýrmætum varningi í nágrenninu og fóru alla leið til Fáskrúðsfjarðar. Síðan siglu þau skip meðfram suðurlandi og hittu síðasta skipið. 17. júlí fóru þau þrjú skip til Vestmannaeyja og rændu fullt af fólki. Rændu þeir um 240 fanga frá Vestmannaeyjum en drápu 43. Skipin fóru svo heim til Alsír og Tyrkirnir seldu fólkið á uppboði.
Um 100 manns varð múhameðtrúar og bjuggu bara í Alsír. Sumir þoldu ekki lífið þarna og þrældóminn og dóu en örfáir sluppu og komust aftur heim. Þá fengu Tyrkirnir hugmynd. Þeir ætluðu að græða fullt af peningum með því að láta alla Íslendingana kaupa þrælana heim. Þá fór prestur af Vestmannaeyjum, Ólafur Egilsson til Danmerkur til að safna fé til að kaupa þrælana heim. En þá var Danakonungur svo fátækur eftir 30 ára stríðið að hann gat ekki lánað Íslandi peninga. Þannig að Ólafur hélt aftur heim.
Íslendingar voru mjög tregir við að safna fé fyrir þrælana og svo hugsuðu þeir að það væru örugglega flestir dauðir þannig að það væri bara peningasóun. Að lokum fékk Danakonungur peninga og árið 1636 voru 35 fangar keyptir heim. Þó dóu nokkrir á leiðinni þannig að 27 fangar komust heilir til Íslands. Frægasti fanginn heitir Guðríður Símonardóttir og gaf hún út bók sem varð mjög vinsæl. Bókin heitir Reisubók Tyrkja-Guddu og fjallar um þessa ferð sem hún fór í til Alsír og til baka.
Næstu tvö skip fóru til Austfjarða, nánar tiltekið Lón. Þar rændu þeir og rupluðu bæði fólki og dýrmætum varningi í nágrenninu og fóru alla leið til Fáskrúðsfjarðar. Síðan siglu þau skip meðfram suðurlandi og hittu síðasta skipið. 17. júlí fóru þau þrjú skip til Vestmannaeyja og rændu fullt af fólki. Rændu þeir um 240 fanga frá Vestmannaeyjum en drápu 43. Skipin fóru svo heim til Alsír og Tyrkirnir seldu fólkið á uppboði.
Um 100 manns varð múhameðtrúar og bjuggu bara í Alsír. Sumir þoldu ekki lífið þarna og þrældóminn og dóu en örfáir sluppu og komust aftur heim. Þá fengu Tyrkirnir hugmynd. Þeir ætluðu að græða fullt af peningum með því að láta alla Íslendingana kaupa þrælana heim. Þá fór prestur af Vestmannaeyjum, Ólafur Egilsson til Danmerkur til að safna fé til að kaupa þrælana heim. En þá var Danakonungur svo fátækur eftir 30 ára stríðið að hann gat ekki lánað Íslandi peninga. Þannig að Ólafur hélt aftur heim.
Íslendingar voru mjög tregir við að safna fé fyrir þrælana og svo hugsuðu þeir að það væru örugglega flestir dauðir þannig að það væri bara peningasóun. Að lokum fékk Danakonungur peninga og árið 1636 voru 35 fangar keyptir heim. Þó dóu nokkrir á leiðinni þannig að 27 fangar komust heilir til Íslands. Frægasti fanginn heitir Guðríður Símonardóttir og gaf hún út bók sem varð mjög vinsæl. Bókin heitir Reisubók Tyrkja-Guddu og fjallar um þessa ferð sem hún fór í til Alsír og til baka.